sakin

is. <ər.>

1. Bir yerdə yurd salıb yaşayan, həmin yerin əhalisindən olan; oturan, oturucu. Mingəçevir şəhərinin sakinləri. Yeni qəsəbənin sakinləri. – Müxtəsər, biz hər ikimiz Danabaş kəndinin sakiniyik. C. M.. Aulun sakinlərindən heç biri ləkəli namusla yaşamaq istəmədi. M. Hüs.. // Yaşayan, yerləşən. Binanın sakinləri. Mehmanxananın sakinləri. – Üç ildir ki, <evin> sakinləri bir qoca qarı, bir də onun nəvəsi balaca Svetlanadır. Ə. M.. Bütün ev sakinləri ya qonaqlar bu darvazadan qəsəbəyə çıxırdılar. Ə. Ə.. Sakin etmək (eləmək) – yerləşdirmək, məskən saldırmaq, oturtmaq. Hacı həyətdə olan kiçik daxmanı Aslana verdi ki, orada o öz qardaş və bacısını sakin eləsin. C. C.. Sakin olmaq – bir yerdə (evdə və s. -də) yerləşmək, yaşamağa başlamaq, məskən salmaq. Görürəm mən dünən gecə yuxuda; Yenə də sakin olmuşam Bakıda. M. Ə. S.. <Qonça:> Mənim sakin olduğum evin yaxınlığına bir daha dolaşmayın. S. H..

2. Sakit, səssiz, hərəkətsiz. Sakin küçələr <Midhətə> geniş göründü, əsir şəhər hürr və məsrur idi. Ç.. Yorğun maral kimi sakin baxışlar; Bir öpüşdən daha kəskin baxışlar; Səndə nələr yoxdur, nələr, ah, nələr. . . M. Müş.. Sakin olmaq – sakitləşmək, rahatlanmaq. Dağlarda əkin olmaz; Heç kəs mən təkin olmaz; Sən yanıma gəlməsən; Ürəyim sakin olmaz. (Bayatı).

3. Ərəb əlifbasında: hərəkəsiz, hərəkəsi olmayan, hərəkə ilə oxunmayan. Sakin hərf. – Habelə sakin «nun»dan () ibarət olan tənvinlər də yazıda qeyd olunmalıdır. M. F. A..